Ogłoszenia
XXXIV Niedziela zwykła.
20.11.2022
Poniedziałek 21 listopada. Wsp. ob. Ofiarowanie Najświętszej Maryi Panny
17.30 Modlitwa za zmarłych
18.00 1) za + Stanisława Synaka – zam. Maria Bandrowska z rodziną z Masłowa
2) za ++ Andrzeja Wołowca, Wandę i Czesława – zam. chrzestna z rodziną
Wtorek 22 listopada. Wsp. ob. św. Cecylii, dziewicy i męczennicy
17.30 Modlitwa za zmarłych
18.00 1) za ++ Stefana, Cecylię i zm. ++ z rodz. Bugajskich i Rutków
2) za + Henryka Kunderę – zam. syn Artur z rodziną
Środa 23 listopada.
17.30 Modlitwa za zmarłych
18.00 1) za + Stanisława Synaka – zam. Andrzej Synak z rodziną z Masłowa
2) za + Henryka Kunderę – zam. Anna Arendarska z mężem
Czwartek 24 listopada. Wsp. ob. św. męczenników Andrzeja Dung-Lac, prezbitera i towarzyszy
17.30 Modlitwa za zmarłych
18.00 1) za + Henryka Kunderę – zam. syn Grzegorz z żoną Mariolą
2) za + Czesława Zemstę – zam. córka Paulina z rodziną
Piątek 25 listopada.
17.30 Modlitwa za zmarłych
- 00 1) za + Stanisława Synaka – zam. schola parafialna z Masłowa
2) za ++ Władysława, Leokadię, Władysława, Mariannę
3) za + Czesława Zemstę – zam. pracownicy domu studenckiego „Filon”
Sobota 26 listopada.
17.30 Modlitwa za zmarłych
18.00 1) za ++ z tegorocznych wypominek
2) za ++ Mariana Młodawskiego w 19 r. śm., Helenę i Mirosława
3) za + Andrzeja Wołowca – zam. rodz. Wołowców, Szpaków i Toporków
4) O Boże błog. dla Oliwii Janyst w 1 r. urodzin i dla całej rodziny
Niedziela 27 listopada. Pierwsza Niedziela Adwentu
08.00 za ++ Stanisława, zm. z rodz. Karysiów i Parkitów
10.00 za ++ Józefa i Mikołaja Kłak
12.00 O Boże błog. dla Teresy z ok. 60tej r. urodzin
16.00 O Boże błog. zdrowie i potrzebne łaski dla Stanisławy Kozubek z ok. 85 r. ur.
Pozostałe ogłoszenia:
- KOMUNIKAT PRZEWODNICZĄCEGO KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie,
W ostatnim czasie w przestrzeni medialnej pojawiają się pytania o
postawę św. Jana Pawła II wobec dramatu wykorzystywania seksualnego
osób małoletnich przez niektórych duchownych, a także o sposób
reagowania na tego rodzaju przestępstwa w czasie jego pontyfikatu. Coraz
głośniej stawiana jest teza, że Ojciec Święty nie podchodził właściwie do
tego rodzaju czynów, niewiele robił, aby ten problem rozwiązać, a nawet
go ukrywał. Wydaje się, że panuje swego rodzaju moda na formułowanie
tego rodzaju opinii. Tego typu oskarżenia, wpisują się to w próby
podważenia autorytetu św. Jana Pawła II, a nawet zakwestionowania jego
świętości, potwierdzonej w procesie beatyfikacyjnym i kanonizacyjnym.
W konsekwencji stanowi to próbę zniszczenia dziedzictwa tego
wyjątkowego pontyfikatu.
Medialny atak na św. Jana Pawła II znajduje swoją przyczynę m.in. w
nastawieniu niektórych grup społecznych do jego nauczania, a zwłaszcza
na temat wartości ludzkiego życia i jego ochrony od poczęcia do naturalnej
śmierci, wartości małżeństwa i rodziny, moralności życia seksualnego, a
także w głoszonej przez niego teologii ciała, co nie odpowiada
współczesnym ideologiom, propagującym wykrzywioną wizję człowieka i
hedonizm, relatywizm i nihilizm moralny.
Uczciwe szukanie prawdy i dawanie o niej świadectwa jest obowiązkiem
każdego prawego sumienia. Dlatego też – dnia 14 listopada br. – na Jasnej
Górze, zostało przygotowane Stanowisko Rady Stałej Konferencji
Episkopatu Polski, wobec działań Jana Pawła II odnoszących się do
przestępstw seksualnych wobec małoletnich. Jest to szerokie
opracowanie, które uwzględnia zarówno kontekst historyczny i ówczesny
stan wiedzy, jak również uwarunkowania społeczne, kulturowe i prawne
czasów, w których żył i pracował św. Jan Paweł II.
Zachęcam wiernych do lektury tego tekstu, a przez to do refleksji nad
pontyfikatem i spuścizną dziejową Papieża Polaka, który jako pierwszy
zwierzchnik Kościoła katolickiego, zgodnie z posiadaną wiedzą, podjął
zdecydowaną walkę z przypadkami krzywdzenia małoletnich, a także
wprowadził obowiązujące w całym Kościele normy rozliczania tego typu
przestępstw.
Ze względu na objętość dokumentu, dostępny jest on na stronach
internetowych episkopatu, poszczególnych diecezji, parafii oraz mediów
katolickich w całym kraju.
Z pasterskim błogosławieństwem,
Jasna Góra, 14 listopada 2022 roku
✠ Stanisław Gądecki
Arcybiskup Metropolita Poznański
Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski
- Dziękujemy grupie 4 pań z ul. Starogórskiej za posprzątanie wczoraj kościoła oraz odśnieżanie chodników i placu przykościelnego. W najbliższą sobotę na godz. 9.00 zapraszamy mieszkańców Dąbrowy Osiedla.
- W przyszłą niedzielę na godz. 10.00 zapraszamy na eucharystię i spotkanie kandydatów do bierzmowania.
- W zeszłą niedzielę w ramach Dnia Solidarności z Kościołem Prześladowanym zbieraliśmy ofiary do puszek na rzecz wspólnot chrześcijan w Ukrainie. Zebraliśmy i wpłaciliśmy na konto organizacji Pomoc Kościołowi w potrzebie, 1750 zł
- W najbliższy piątek, tj. 25 listopada zapraszamy na „Spotkanie ze Słowem Bożym i świętym” do Sali przy plebanii
- Przypominam, iż trwają zapisy na pielgrzymki do Lourdes i Santiago de Compostela, które planujemy w przyszłym roku.
- Zapowiedzi. W sakramentalny związek małżeński mają zamiar wstąpić: Jarosław Grzegorz Borek z naszej parafii, oraz Adrianna Anna Kaczmarczyk z parafii Niepokalanego Poczęcia NMP
STANOWISKO RADY STAŁEJ KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
WOBEC DZIAŁAŃ JANA PAWŁA II ODNOSZĄCYCH SIĘ DO PRZESTĘPSTW SEKSUALNYCH WOBEC MAŁOLETNICH
W przestrzeni publicznej coraz częściej słyszymy pytania o postawę Jana Pawła II
wobec dramatu wykorzystywania seksualnego osób małoletnich i bezbronnych przez
duchownych, a także o sposób reagowania na tego rodzaju przestępstwa podczas jego
pontyfikatu. Coraz głośniej stawiana jest teza, że Papież nie podchodził właściwie do
tego rodzaju czynów i niewiele robił, aby ten problem rozwiązać, a nawet go ukrywał.
Wydaje się, że panuje swego rodzaju moda na formułowanie tego typu opinii. Wpisuje
się to w próby podważenia autorytetu Jana Pawła II, a nawet zakwestionowania jego
świętości, potwierdzonej w procesie beatyfikacyjnym i kanonizacyjnym. W
konsekwencji stanowi to usiłowanie pomniejszenia znaczenia tego wyjątkowego
pontyfikatu dla Kościoła, świata, kultury i człowieka.
Medialny atak na św. Jana Pawła II i jego pontyfikat znajduje także swoją przyczynę w
nastawieniu do jego nauczania, wyrażonego chociażby w takich encyklikach, jak
Redemptor hominis czy Veritatis splendor, a także w głoszonej przez niego teologii ciała,
co nie odpowiada współczesnym ideologiom propagującym hedonizm, relatywizm i
nihilizm moralny.
W tej sytuacji uczciwe szukanie prawdy i dawanie jej świadectwa jest obowiązkiem
każdego prawego sumienia. Spojrzenie na działania Jana Pawła II powinno uwzględniać
kontekst historyczny i ówczesny stan wiedzy, a także uwarunkowania, w jakich on żył.
Były one naznaczone przede wszystkim następstwami rewolucji kulturowej 1968 roku,
odrzucającej obiektywne kryteria moralności i osobowej odpowiedzialności.
Powszechnie głoszono, zwłaszcza w środowiskach uniwersyteckich Zachodu, że
wszystko ma tę samą wartość i że, w konsekwencji, nie istnieje odtąd żadna różnica
między dobrem i złem, prawdą i fałszem, pięknem i brzydotą. Obecnie pojawiają się
nowe ideologie, które są spuścizną rewolucji 1968 roku. Podważają one chrześcijańską
antropologię, której podstawową prawdą jest stworzenie człowieka przez Boga, jako
kobietę i mężczyznę, na Jego obraz i podobieństwo. W sposób oczywisty walka z
chrześcijańską wizją człowieka łączy się z próbami podważania wielkiego autorytetu,
jakim na całym świecie cieszy się św. Jan Paweł II, który z ogromną mocą głosił tę wizję
na wszystkich współczesnych mu areopagach.
Starając się zrozumieć podejście Jana Pawła II do problemu wykorzystywania
seksualnego małoletnich, pragniemy pokazać konsekwentnie podejmowane przez niego
działania.
1. Już w początkach pontyfikatu w wprowadzonym przez Jana Pawła II w 1983 roku
nowym „Kodeksie Prawa Kanonicznego” jednoznacznie zobligowano przełożonych
kościelnych do karania sprawiedliwą karą członków kleru, będących sprawcami
2
wykorzystania seksualnego małoletnich, nie wyłączając wydalenia ich ze stanu
duchownego.
W 1992 roku Jan Paweł II ogłosił „Katechizm Kościoła Katolickiego”, który w artykule
2389 stwierdza, że „nadużycia seksualne popełniane przez dorosłych na dzieciach lub
młodzieży powierzonych ich opiece” są grzechem, będącym „jednocześnie gorszącym
zamachem na integralność fizyczną i moralną młodych, którzy będą nosić jego piętno
przez całe życie, oraz pogwałceniem odpowiedzialności wychowawczej”.
2. Prawdopodobnie pierwszy poważny sygnał o przestępstwach seksualnych
popełnianych przez duchownych na szkodę osób małoletnich dotarł do Jana Pawła II z
Kościoła w Stanach Zjednoczonych w 1985 roku za pośrednictwem nuncjusza
apostolskiego w Waszyngtonie. Była to analiza dotycząca nieskuteczności
dotychczasowych działań Kościoła w USA wobec sprawców wspomnianych
przestępstw. O rzeczywistej skali tego zjawiska nie miano jednak wtedy pełnego
wyobrażenia.
3. Podczas wizyty ad limina episkopatu USA w 1993 roku Jan Paweł II zauważył, że
biskupi nie byli jednomyślni w stosowaniu prawa karnego w odniesieniu do
przestępstw seksualnych popełnianych przez duchownych. Dominowała tendencja do
minimalizowania znaczenia prawa karnego w życiu wspólnoty kościelnej, a istniejące
narzędzia prawne często nie były stosowane. Nie uświadamiano sobie również tego, jak
głębokie i szkodliwe dla psychiki ofiar mogą być skutki tych przestępstw. W tym samym
bowiem czasie w skali światowej rosły w siłę ruchy domagające się legalizacji pedofilii.
Po tej wizycie w liście do biskupów amerykańskich Jan Paweł II napisał: „kanoniczne
kary, które są przewidziane za niektóre przestępstwa i wyrażają społeczną dezaprobatę
wobec zła, są w pełni uzasadnione. Pomagają one zachować wyraźne rozróżnienie
między dobrem a złem, przyczyniają się do moralnego zachowania, a także tworzą
właściwą świadomość wagi popełnionego zła”.
W drugiej części tego listu Jan Paweł II przestrzegał przed traktowaniem zła moralnego
jako okazji do sensacji. „Zło rzeczywiście może być sensacyjne, ale sensacyjność wokół
niego jest zawsze niebezpieczna dla moralności” – pisał. Możliwe, że ten sposób
myślenia Papieża był pewną konsekwencją wynikającą z jego polskich bolesnych
doświadczeń, gdy pod rządami komunistów mass media były niejako urzędowo wrogie
wobec Kościoła i częstokroć pojawiające się w niej informacje były po prostu
kłamstwami i oszczerstwami. Postawa nieufności i niedowierzania wobec
pojawiających się zarzutów dotyczących duchownych była zatem w dużej mierze
uzasadniona, tym bardziej że w systemie komunistycznym były one często sposobem
dyskredytowania pozycji i działania Kościoła oraz okazją do werbowania
współpracowników spośród duchowieństwa.
4. Wydaje się, że w okresie od połowy lat osiemdziesiątych do połowy lat
dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku skandal wykorzystania seksualnego rysował się
dla Jana Pawła II głównie jako problem Kościoła w Stanach Zjednoczonych i w krajach
3
anglosaskich. Dlatego w 1994 roku wydał on indult dla Kościoła w USA, którego celem
było zapewnienie większej ochrony dzieci i młodzieży poprzez uzgodnienie przepisów
kościelnych z prawem amerykańskim. Dokument ten podniósł wiek ochrony osób
małoletnich z 16 do 18 lat i wydłużył okres przedawnienia przestępstw wykorzystania
seksualnego małoletnich do 10 lat od ukończenia 18. roku życia przez osobę
skrzywdzoną. Dwa lata później, w 1996 roku, Papież wydał podobny indult dla Kościoła
w Irlandii, skąd również zaczęły napływać informacje o przestępstwach seksualnych
popełnionych przez duchownych.
Świadomość Papieża dotycząca skali i skutków tych przestępstw wzrastała zatem wraz
z upływem lat. Stawało się dla niego coraz bardziej jasne, że biskupi i wyżsi przełożeni
zakonni nie podejmowali adekwatnych i przewidzianych prawem działań oraz że nie
radzili sobie z ich stosowaniem.
5. Dlatego, pomimo posoborowych tendencji decentralizacyjnych, w 2001 roku Jan
Paweł II wydał dokument Sacramentorum sanctitatis tutela dla całego Kościoła. Dziecko
zostało w nim ukazane jako jeden z największych skarbów, który za wszelką cenę
należy chronić. Krzywda wyrządzona dziecku w sferze seksualnej została uznana za
jedno z najcięższych przestępstw kościelnych i zrównana z profanacją Najświętszego
Sakramentu czy złamaniem tajemnicy spowiedzi. Aby uniknąć bagatelizowania tych
przestępstw w ramach Kościołów lokalnych, Papież na mocy tego dokumentu ustanowił
jurysdykcję Stolicy Apostolskiej nad wszystkimi przypadkami wykorzystania
seksualnego małoletnich od momentu uprawdopodobnienia się przestępstwa i nakazał
jego zgłoszenie do Kongregacji Nauki Wiary. Odtąd postępowania karne prowadzone w
tych sprawach zostały zarezerwowane Stolicy Apostolskiej i po dzień dzisiejszy
pozostają pod jej ścisłą kontrolą. Decyzja ta pokazała, że Jan Paweł II zdał sobie sprawę
ze skali i globalnego charakteru kryzysu spowodowanego wykorzystaniem seksualnym
dzieci i młodzieży. Ta zmiana w stosowaniu i egzekwowaniu prawa była prawdziwie
bezprecedensowa. Z perspektywy czasu widać, że okazała się ona punktem
przełomowym w walce Kościoła z przestępstwami seksualnymi we własnych szeregach.
W ślad za tymi decyzjami Jana Pawła II Stolica Apostolska zobowiązała wszystkie
Episkopaty do wprowadzenia szczegółowych norm postępowania w takich
przypadkach, przy równoczesnym respektowaniu prawa świeckiego.
6. Przejawem wzrastającej świadomości Papieża było jego przemówienie do
kardynałów amerykańskich w kwietniu 2002 roku podczas spotkania, które było
bezpośrednim następstwem fali ujawnień przestępstw wobec dzieci i małoletnich
dokonanych przez osoby duchowne, sprowokowanej przez serię artykułów
zamieszczonych w dzienniku „Boston Globe”. Dokonując diagnozy kryzysu, Jan Paweł II
wskazał na ból osób zranionych przestępstwem. Ofiary nadużyć oraz ich rodziny
zapewnił o „swojej głębokiej solidarności i trosce”. Zaznaczył przy tym, że zmierzenie
się z tymi bolesnymi skutkami musi odmienić Kościół i uczynić go bardziej świętym.
Podkreślił też, że kto krzywdzi młodych, jest tej świętości zaprzeczeniem i że „w
kapłaństwie i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby
małoletnich”. Za istotną część problemu uznał też fakt, że „wielu czuje się zranionych
4
sposobem podejścia hierarchów do tych przestępstw” oraz ich „decyzjami, które w
skutkach okazały się błędne”. Podana przez Papieża diagnoza kryzysu jest zatem jasna,
a kierunek działań, które mają uzdrowić sytuację – jednoznaczny.
7. Z przedstawionych działań Jana Pawła II wobec ujawniającego się coraz wyraźniej
kryzysu wyłania się obraz Pasterza, który odważnie i zdecydowanie pragnął się z nim
zmierzyć, będąc równocześnie świadomy, że kryzys ten może zagrozić zdolności
Kościoła do właściwego pełnienia jego misji w świecie. Papież doszedł do wniosku, że
tylko „Kościół, stawiający czoła problemowi wykorzystywania z jasnością i
determinacją” może również pomóc społeczeństwu przeciwstawić się pladze
przestępstw seksualnych wobec małoletnich i bezbronnych. Widząc, że wobec tego
problemu punktowe odpowiedzi nie są wystarczającym rozwiązaniem, w 2001 roku
Papież podjął decydujący krok i zmienił prawo, które stało się narzędziem dla całego
Kościoła. Tą zmianą uruchomił proces oczyszczania Kościoła, kontynuowany przez jego
następców: papieży Benedykta XVI i Franciszka.
Usiłując dzisiaj zrozumieć ówczesną sytuację, trzeba też uwzględnić dominującą wtedy
także w Kościele mentalność dyskrecji. Jeśli więc nawet podejmowano jakieś działania,
to jednocześnie panował lęk i opór przed ich transparentnym komunikowaniem.
Ponadto lektura raportu Stolicy Apostolskiej dotyczącego byłego kard. Theodora
McCarricka każe stawiać pytania o to, w jakim stopniu Jan Paweł II był rzetelnie
informowany przez powołane do tego organy, a w jakim stopniu pewne decyzje były
podejmowane bez jego wiedzy na innych szczeblach władzy, zgodnie z kompetencjami.
W każdym razie raport nt. McCarrica nie pokazuje jakiegokolwiek „tuszowania” czy
„zamiatania pod dywan” przez Jana Pawła II przestępstw seksualnych, których dopuścili
się duchowni.
Próba zrozumienia postawy i działań świętego Jana Pawła II może być dla nas szansą na
uświadomienie sobie, że działanie Boże przechodzi przez zwykłe – uwarunkowane
kontekstem dziejowym i osobistą historią – człowieczeństwo. Jest także dla nas drogą
do głębszego zrozumienia świętości, która polega na heroicznym przeżywaniu wiary,
nadziei i miłości. Papież wielką wrażliwością otaczał każdego człowieka, o czym
świadczy jego życie i nauczanie. Ogłoszenie przez Kościół świętości człowieka nie jest
stwierdzeniem jego bezgrzeszności, a tym bardziej bezbłędności, lecz uznaniem
świadectwa jego więzi z Chrystusem, mimo i na przekór ludzkim ograniczeniom i
uwarunkowaniom.
Bezspornym faktem jest, że Jan Paweł II był papieżem, który zgodnie z nabywaną
wiedzą podjął zdecydowaną walkę z przypadkami wykorzystywania seksualnego dzieci
i małoletnich przez niektórych duchownych oraz wprowadził obowiązujące w całym
Kościele normy rozliczania tego typu przestępstw, podkreślając, że w „stanie
kapłańskim i życiu zakonnym nie ma miejsca dla tych, którzy krzywdziliby młodych”.
Rozpoczął jakże ważny i kontynuowany do dziś proces oczyszczenia Kościoła w tej
sferze.
Jasna Góra, 14 listopada 2022 roku